Księżyc - faza 8.35 dnia

Maginus jest starożytnym kraterem uderzeniowym, położony na południowych wzgórzach na południowy wschód krateru Tycho. Jest to duża formacja prawie trzy czwarte średnicy Clavius, który znajduje się na południowym zachodzie. Na północy znajduje się Proctor, a na południowym wschodzie Deluc.
Obręcz krateru jest mocno zniszczona, od uderzeń tworzących nacięcia. Ściana na południowym wschodzie jest przełamana przez Maginus C. Niewiele pozostało z oryginalnych elementów tworzących brzeg Maginus, i nie istnieje już zewnętrzny wał. Wnętrze jest stosunkowo płaskie, z parą centralnych niskich szczytów.
Położenie 50.0°S 6.2°W Średnica 194 km Głębokość 4,3 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Maginus_(crater)

Mons Piton – samotna góra księżycowa położona we wschodniej części Mare Imbrium, na północ-północny zachód od krateru Aristillus. Na wschód od niej leży zalany lawą Cassini, a na zachód-północny zachód krater Piazzi Smyth. Po północnej i północno-wschodniej stronie masywu leżą Montes Apenninus, tworzące północno-wschodnią krawędź morza księżycowego.
Góra jest nieco wydłużona w kierunku północno-zachodnim, z grzbietami opadającymi na południe, północny zachód i zachód; jej średnica to ok. 25 km. Wznosi się na wysokość 2,3 km, typową dla szczytów w Alpach, ale dużo mniejszą od tej, którą osiąga Mons Blanc (3,6 km). Ponieważ Mons Piton jest izolowaną górą, jej cień jest dobrze widoczny z Ziemi podczas wschodów i zachodów Słońca na Księżycu.
Na morzu księżycowym po południowej stronie Mons Piton leży kilka kraterów, które przejęły od niej nazwę (patrz poniżej). Na południu-południowym zachodzie, w oddzielnej części morza położony jest niski grzbiet nazywany Piton Gamma (γ).
Mons Piton wzięła swoją nazwę od szczytu na wyspie Teneryfie.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Mons_Piton

Mons Pico – samotna góra księżycowa leżąca w północnej części basenu Mare Imbrium, na południe od krateru Platon. Jest to pozostałość wewnętrznego pierścienia Mare Imbrium, który ciągnie się na północny zachód tworząc pasma Montes Teneriffe i Montes Recti. Jej nazwa prawdopodobnie pochodzi od góry na Teneryfie, a została nadana przez niemieckiego astronoma Johanna Hieronymusa Schrötera (1745-1816).
Mons Pico jest wydłużona z północnego zachodu na południowy wschód, ma długość 25 km i szerokość 15 km. Wznosi się na wysokość 2,4 km, podobną do tej, którą osiągają Montes Teneriffe. Mimo to szczyt, oświetlony przez Słońce pod kątem może tworzyć dobrze widoczne z Ziemi cienie, a to z powodu swojego odizolowanego położenia na morzu księżycowym.
Mniejsza góra na południe od Mons Pico oznaczana jest Pico B. Ta okolica morza jest godna uwagi ze względu na większą liczbę dorsów.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Mons_Pico

Platon – krater uderzeniowy położony na Księżycu, znajdujący się blisko północnej krawędzi Mare Imbrium. Krater ma okrągłą formę obwałowanej równiny i strome zbocza o wysokości około 2,4 km. Dno krateru jest płaskie i zalane zastygłą, ciemną lawą.
Krater Plato, jako wyraźnie widoczny obiekt na tarczy Księżyca, dominuje na północnej krawędzi Mare Imbrium, "przerywając" niejako łańcuch Alp Księżycowych. Na całej powierzchni krater ma równo zalaną lawą płaską powierzchnię. Prawdopodobnie krater powstał po powstaniu basenu uderzeniowego Imbrium, ale przed zalaniem jego wnętrza lawą, około 3,84 mld lat temu.
Wewnątrz krateru głównego znajdują się małe kratery powstałe już w czasie jego istnienia. Mają one kilkukilometrowe średnice.
Plato jest otoczony pierścieniem o wysokości około 2000 – 2400 metrów.
Nazwa krateru upamiętnia Platona, jednego z najwybitniejszych filozofów starożytności.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Platon_(krater_księżycowy)

Montes Alpes – łańcuch górski w północnej części widocznej strony Księżyca. Współrzędne selenograficzne wynoszą 46,4 N 0,8 W. Nazwa pochodzi od europejskich gór Alp.
Pasmo to tworzy północną granicę morza księżycowego Mare Imbrium. Na południe od pasma znajduje się płaskie i prawie pozbawione form terenowych morze, podczas gdy po stronie wschodniej leży bardziej nierówny obszar wyżynny o większym albedo. Łańcuch zaczyna się w pobliżu krateru Cassini w odległości ok. jednej jego średnicy, niedaleko od Promontorium Agassiz, rozciąga się ok. 50 km na północny zachód, a następnie biegnie, miejscami przerywany, aż do wschodniego brzegu krateru Platon. Na tym odcinku znajduje się też system kanałów nazwany Rimae Plato.

Jedna trzecia Alp leżąca na północnym zachodzie jest oddzielona od pozostałej części gór przez Vallis Alpes, szeroką szczelinową dolinę ciągnącą się od wąskiej rozpadliny w Alpach na północny wschód, osiągając krawędź Mare Frigoris. Całkowita długość tej formacji wynosi ok. 180 km, a maksymalna szerokość 20 km. Środek doliny przecina wąska szczelina.

W odległości ok. 1/3 długości łańcucha od jego południowo-wschodniego krańca leży Mons Blanc. Szczyt ten wznosi się na wysokość 3,6 km, podczas gdy typowa wysokość gór tego pasma wynosi od 1,8 do 2,4 km. W połowie drogi między Mons Blanc a Promontorium Agassiz leży Promontorium Deville. Na południowy zachód od Promontorium Agassiz znajduje się izolowany masyw Mons Piton, którego szczyt osiąga wysokość 2,3 km.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Montes_Alpes

Alphonsus – stary krater uderzeniowy znajdujący się na wyżynie księżycowej na wschodnim krańcu Mare Nubium oraz na zachód od Imbrian Highlands, od północy nieco pokrywający się z kraterem Ptolemeusz. Wzdłuż tej granicy jego powierzchnia jest zdeformowana i nieregularna. Ściany zewnętrzne ma nieco zniekształcone o nieco sześciokątnym kształcie. Na północnym zachodzie znajduje się mniejszy krater Alpetragius. Krater ten powstał w wyniku uderzenia lecz ciemne plany i pęknięcia odkryte na jego dnie są skutkiem aktywności wulkanicznej.
W kraterze Alphonsus 24 marca 1965 roku został planowo rozbity próbnik Ranger 9. Podczas zbliżania się do powierzchni dna krateru próbnik wysyłał sygnały telewizyjne. Ze względu na odkryte przez sondę śladów erupcji krater ten był rozważany jako alternatywne miejsce lądowania dla misji Apollo 16 oraz Apollo 17.
Nazwa krateru pochodzi od Alfonsa X Mądrego (1221-1284), króla Kastylii i Leónu.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Alphonsus_(krater_księżycowy)

Ptolemeusz – stary krater uderzeniowy na Księżycu, położonym blisko centrum widocznej z Ziemi strony. Na północnym zachodzie znajduje się krater Alphonsus a na południu krater Arzachel i Albategnius oraz na północy krater Herschel.
Cechy krateru Ptolemeusz uwydatniają się gdy słońce jest nachylone pod małym kątem podczas pierwszej i ostatniej fazy. Podczas pełni słońce świeci bezpośrednio na powierzchnię i kontury krateru stają się trudniejsze do rozpoznania.
Krater ma niski, nieregularny zewnętrzny brzeg, który jest mocno zniszczony oraz posiada mniejsze kratery. Brzeg ma kształt wielokąta, pomimo to pozostaje kolisty. Najwyższy ze szczytów wzdłuż brzegu, nazwany Ptolemeusz Gamma (γ), ma wysokość 2,9 km i znajduje się wzdłuż północno-zachodniego brzegu. Krater nie posiada żadnych centralnych szczytów, a wnętrze jest zalane lawą.
We wnętrzu krateru Ptolemaeus wyróżnia się kilka "kraterów duchów", powstałych, gdy strumień lawy zalał istniejące poprzednio kratery. Pozostawiają niewielkie wzniesienia gdzie kiedyś istniał ich brzeg i obecnie są trudne do wykrycia. Na nowej powierzchni powstały nowe mniejsze kratery, a w szczególności krater Ammonius w północno-wschodniej części.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ptolemeusz_(krater_księżycowy)

Arzachel jest stosunkowo młodym uderzeniowym kraterem księżycowym, znajduje się w górach w południowo-środkowej części widzialnej Księżyca, blisko południka zero (widoczne centrum księżyca).
Leży na południe od krateru Alfons, a wraz z Ptolemaeus dalej na północ tworzy linię trzech kraterów na wschód od Mare Nubium.
Mniejszy Alpetragius leży na północny zachód, a Thebit znajduje się na południowym zachodzie.
Położenie 18.2°S 1.9°W Średnica 96 km Głębokość 3,6 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Arzachel_(crater)
Mozaika z 2012-12-21

Sesja 0068 z 2012-12-21 i kilka zrzutów z sesji.

Zrzut ze stackowania w programie AutoStakkert

Sprzęt podczas nagrywania Księżyca