Tycho – krater uderzeniowy na Księżycu, nazwany na cześć duńskiego astronoma Tycho Brahe. Jest to stosunkowo młody krater, jego wiek jest szacowany na 108 milionów lat. Charakterystyczną cechą Tycho jest system promieni rozchodzących się wokół krateru. Ich długość dochodzi do 1500 km.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Tycho_(krater_księżycowy)
Clavius – Uważany za jeden z najstarszych kraterów księżycowych i zarazem trzeci co do wielkości. Dno krateru tworzy wypukła równina. Jego średnica wynosi 225 km, a głębokość sięga 3,5 km.
http://en.wikipedia.org/wiki/Clavius_(crater)
Maginus jest starożytnym kraterem uderzeniowym położonym na południowych wzgórzach na południowy wschód krateru Tycho. Jest to duża formacja prawie trzy czwarte średnicy Clavius, który znajduje się na południowy zachód od niego. Na północy leży Proctor, a na południowym wschodzie Deluc.
Obręcz Maginus ma mocno zniszczoną uderzeniami tworzącymi nacięcia szczególnie na całej wschodniej stronie. Ściana jest przełamane na południowym wschodzie przez Maginus C. Niewiele pozostało z oryginalnych elementów tworzących jego brzegi i nie posiada już zewnętrznego wału. Wnętrze jest stosunkowo płaskie, z parą centralnych niskich szczytów.
Położenie 50.0°S 6.2°W Średnica 194 km Głębokość 4,3 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Maginus_(crater)
W południowej części tego obszaru znajduje się system szczelin nazwany Rimae Archimedes. Na południu leży znacząca, liniowa szczelina zwana Rima Bradley, a na wschodzie Rima Hadley i Rimae Fresnel[1]. Tuż na północny zachód od środka Palus Putredinis położony jest prawie zakryty krater Spurr. W tym rejonie rozbiła się Łuna 2.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Palus_Putredinis
Mons Hadley – masyw w północnej części Montes Apenninus, pasma leżącego na północnej półkuli Księżyca. Góra wznosi się na wysokość 4,6 km, a maksymalna średnica przy podstawie to 25 km.
Na południowy zachód od Mons Hadley znajduje się dolina będąca miejscem lądowania Apollo 15, a jeszcze dalej w tym samym kierunku nieco mniejszy szczyt Mons Hadley Delta (δ) o wysokości około 3,5 km, którego współrzędne wynoszą 25,8 N 3,8 E. Na zachód od tych gór leży kręta Rima Hadley.
Nazwy tych miejsc upamiętniają Johna Hadleya.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Mons_Hadley
Cechy krateru Ptolemeusz uwydatniają się gdy słońce jest nachylone pod małym kątem podczas pierwszej i ostatniej fazy. Podczas pełni słońce świeci bezpośrednio na powierzchnię i kontury krateru stają się trudniejsze do rozpoznania.
Krater ma niski, nieregularny zewnętrzny brzeg, który jest mocno zniszczony oraz posiada mniejsze kratery. Brzeg ma kształt wielokąta, pomimo to pozostaje kolisty. Najwyższy ze szczytów wzdłuż brzegu, nazwany Ptolemeusz Gamma (γ), ma wysokość 2,9 km i znajduje się wzdłuż północno-zachodniego brzegu. Krater nie posiada żadnych centralnych szczytów, a wnętrze jest zalane lawą.
We wnętrzu krateru Ptolemaeus wyróżnia się kilka "kraterów duchów", powstałych, gdy strumień lawy zalał istniejące poprzednio kratery. Pozostawiają niewielkie wzniesienia gdzie kiedyś istniał ich brzeg i obecnie są trudne do wykrycia. Na nowej powierzchni powstały nowe mniejsze kratery, a w szczególności krater Ammonius w północno-wschodniej części.
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Ptolemeusz_(krater_księżycowy)
Kopernik (Copernicus) – uderzeniowy krater księżycowy, leżący we wschodniej części Oceanus Procellarum. Krater jest widoczny przez lornetkę, nieco na północny zachód od centrum widocznej z Ziemi półkuli Księżyca.
Jest to jeden z najefektowniejszych kraterów na Księżycu, widoczny w pobliżu środka obserwowanej z Ziemi jego tarczy na północnym brzegu Morza Chmur (Mare Nubium). Wał krateru ma szerokość około 22 kilometrów, wysokość zewnętrzna 1010 metrów, wewnętrzną zaś – 3350 metrów. Średnica dna krateru wynosi około 46 km. Zewnętrzne zbocza wału krateru nachylone są łagodnie. Wybiegają z nich pasma górskie, wśród których widać kraterki, znajdujące się w ogromnych ilościach wokół krateru. Wewnętrzne zbocza wału ukształtowane są tarasowo, przy czym tarasy oddzielone są od siebie wąwozami. Nachylenie zboczy wewnętrznych wynosi od 8,5° do 27°. Na wale krateru znajdują się 23 małe kraterki. Góra centralna krateru ma siedem wyróżniających się wierzchołków, z których najwyższy ma wysokość 730 m. Krater podczas pełni jest tak jasny, że może być zauważony nieuzbrojonym okiem. Jest otoczony długimi, jasnymi smugami.
Na południe od krateru leży Mare Insularum, a na południowym zachodzie krater Reinhold. Na północy rozciąga się pasmo gór – Karpat – które z kolei stanowią południową krawędź Mare Imbrium. Krater Kopernik powstał ok. 1,1 mld lat temu, rozpoczynając w historii geologicznej Księżyca okres kopernikański.
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Kopernik_(krater_księżycowy)
Krater Fra Mauro leży na równinie księżycowej, jest w znacznym stopniu zniszczony. Obręcz składa się z nieregularnych niskich grzbietów o maksymalnej wysokości 0,7 km. Położony w północno-wschodniej części Mare Cognitum i na południowy wschód od Mare Insularum. Od południowego brzegu przylegają kratery Bonpland i Parry, które tworzą wybrzuszenia ścian.
Jego dno zalega bazaltowa lawa ze szczelinami biegnącymi z północy na południe. Nie ma centralnego szczytu, tylko malutki krater leżący prawie w połowie tej formacji.
Krater był przeznaczony jako lądowisko pechowej misji Apollo 13. Dopiero następna misja księżycowa Apollo 14 dokonała w tym rejonie lądowania. Położenie 6.0°S 17.0°W Średnica 95 km.
Wiki http://en.wikipedia.org/wiki/Fra_Mauro_(crater)
Mozaika
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz