Pythagoras, Mons Rümker, Cavalerius

Harpalus jest młodym kraterem uderzeniowym, który leży na Mare Frigoris, na wschodnim skraju Sinus Roris. Jego korona jest ostra bez oznak zużycia lub erozji. Nie jest idealnie okrągła, i ma kilka wycięć i występów, zwłaszcza wzdłuż strony wschodniej .Wewnętrzna powierzchnia pofałdowana. W pobliżu środka jest system niskich centralnych grzbietów. Lat: 52.6°N, Long: 43.4°W, Diam: 39 km, Depth: 3.6 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Harpalus_(crater)

J. Herschel to duży księżycowy. Znajduje się on w północnej części powierzchni Księżyca. Na północnym zachodzie znajduje się krater Anaksymander. Na południe jest mały krater Horrebow. Krawędź krateru mocno mocno erozji, w niektórych miejscach rozpadła się. Wnętrze jest stosunkowo płaskie, ale nieregularne. Lat: 62.0°N, Long: 42.0°W, Diam: 165 km, Depth: 0.9 km
http://en.wikipedia.org/wiki/J._Herschel_(crater)

Babbage jest starym kraterem księżycowym, który znajduje się w pobliżu północno-zachodniego brzegu Księżyca, Jest on dołączony do południowo-wschodniej krawędzi krateru Pitagoras. Zewnętrzna krawędź uległa erozji i zniszczeniu przez wiele uderzeń, aż pozostał tylko pierścień zaokrąglonych wzgórz. Lat: 59.7°N, Long: 57.1°W, Diam: 143 km, Depth: 1.39 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Babbage_(crater)

Pythagoras to typowy krater uderzeniowy znajduje się w pobliżu północno-zachodniej krawędzi Księżyca. Leży tuż na północny-zachód od nieco większego krateru Babbage. Krater ma owalny wygląd z powodu skośnej kąta widzenia. Tylko zachodnie część wnętrza można oglądać z Ziemi, krater ma sześciokątny kształt. Wnętrze płaskie z nieregularną pagórkowatą powierzchnią. Istnieją dowody na zejścia lawin na całym obwodzie. W centrum jest ostre, górzyste wzniesienie z podwójnym szczytem, które wznosi się 1,5 km nad powierzchnią krateru. Lat: 63.5°N, Long: 63.0°W, Diam: 142 km, Depth: 5.25 km
http://en.wikipedia.org/wiki/Pythagoras_(crater)

Mons Rümker – samotna formacja wulkaniczna, położona w północno-zachodniej części widocznej strony Księżyca, na północy Oceanus Procellarum (Oceanu Burz), na południe od Sinus Roris (Zatoki Rosy). Góra tworzy dużą kopułę o średnicy 70 km, wznoszącą się na wysokość 1,1 km ponad otaczającą równinę. Jej nazwa, nadana w 1935 roku upamiętnia niemieckiego astronoma Carla Ludwiga Christiana Rümkera.
Mons Rümker składa się z 30 kopuł, łagodnie wznoszących się na kilkaset metrów. Są one pozostałością wulkanów tarczowych, z których wypłynęła wolno stygnąca lawa. Niektóre z nich mają mały krater na szczycie.
Góra jest oddzielona skarpą od okalającego ją morza. Płaskowyż wznosi się na 0,9 km na zachodzie, 1,1 km na południu i 0,65 km na wschodzie. Jej powierzchnia jest stosunkowo jednolita; analiza spektroskopiczna wskazuje na jej pochodzenie z morza księżycowego. Szacuje się, że Mons Rümker powstała z 1800 km³ lawy.
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Mons_Rümker

Proste Góry to łańcuch górski położony w północnej części widocznej strony Księżyca, na północy Mare Imbrium. Nazwa pochodzi z łaciny, a została nadana przez angielskiego astronoma Williama Radcliffe'a Birta (1804-1881).
Montes Recti składają się z nieregularnych grzbietów i tworzą rzadko spotykaną prostą linię, rozciągającą się ze wschodu na zachód. Mają 90 km długości i tylko 20 km szerokości. Szczyty osiągają wysokość do 1,8 km. Współrzędne selenograficzne pasma wynoszą 48,0 N 20,0 W.
We wschodniej części gór leży mały krater Le Verrier B. Na zachodzie znajdują się Montes Jura, a na wschód Montes Teneriffe.
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Montes_Recti

Aristarchus – krater uderzeniowy na powierzchni Księżyca, znajdujący się w obrębie Oceanus Procellarum. Po zachodniej stronie krateru Aristarchus znajduje się krater Herodotus. Krater ten ma 39,99 km średnicy oraz 3 km głębokości, a jego centrum znajduje na współrzędnych selenograficznych 3,7 N 47,4 W.
Nazwa krateru pochodzi od Arystarcha z Samos (310–230 p.n.e.), greckiego astronoma
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Aristarchus_(krater_księżycowy)

Reiner Gamma leży na zachód od krateru Reiner Centrum. Jest bardzo ciemnym kraterem, o gładkiej powierzchni. Występują w jego obrębie anomalie magnetyczne, spowodowane duża ilością opiłków żelaza na powierzchni i magnezu w podłożu (prawdopodobnie) tworzy to określone wzory jego powierzchni. Sondy przelatujące nad tym terenem rejestrują dość silne pole magnetyczne. (Siła magnetyczna Reiner Gamma to około 15 nT, mierzona na wysokości 28 km.)
Położenie 7.5°N 59.0°W, Średnica 70 km.
Krater znajduje się na liście LUNAR 100 pod nr. 57 http://the-moon.wikispaces.com/Lunar+100Tłumaczenie z wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Reiner_Gamma

Grimaldi wygląda jak duży basen - znajduje się w pobliżu zachodniej strony Księżyca. Leży na południowy-zachód od Oceanus Procellarum i południowy wschód od krateru Riccioli. Między Oceanus Procellarum jest Damoiseau, a na północy Lohrmann. Wewnętrzna ściana Grimaldi została tak mocno zniszczona uderzeniami, że tworzy niski, nieregularny pierścień wzgórza - grzbiety i szczyty, a nie typową krawędź krateru. Jednakże istnieją pozostałe szczyty, które osiągają wysokości ponad 2 kilometrów. Powierzchnia wewnętrzna jest najbardziej charakterystyczną cechą tego krateru, jest płaska i stosunkowo gładka o bardzo niskim stosunku odbicia światła. Jej ciemny odcień kontrastuje z jaśniejszym otoczeniem, co czyni go łatwym do zlokalizowania. Poza kraterem są rozproszone i zniszczone pozostałości zewnętrznej ściany, które tworzą średnicę 220 km. Na Grimaldi zachodzą niezbadane zjawiska - sporadyczne błyski światła, występowanie barwnych plam, i obszarów mgły. Położenie 5.2°S 68.6°W przybliżona średnica wewnętrznej krawędzi wynosi 140 - 173 km, Głębokość 2,7 km
Tłumaczenie z wiki http://en.wikipedia.org/wiki/Gassendi_(crater)

Mare Humorum (łac. Morze Wilgoci) – morze księżycowe znajdujące się po widocznej stronie Księżyca, w pobliżu Mare Nubium. Jego średnica równa jest 389 km.
Wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Mare_Humorum

Phocylides to krater znajdujący się w pobliżu południowo-zachodniego brzegu Księżyca.
Zewnętrzna ściana Phocylides jest zniszczona od erozji, szczególnie wzdłuż zachodniej krawędzi.
Północna krawędź jest pokarbowana i nieregularna. Phocylides jest zalany lawą w środku i stosunkowo gładki. Współrzędne 52.9°S 57.3°W, Średnica 114 km, Głębokość 2,1 km
Tłumaczenie z wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Phocylides_(crater)
Hainzel jest południową częścią trzech łączących się kraterów. Hainzel C na północnym wschodzie i Hainzel A na północy. Hainzel jest najlepiej zachowanym kraterem, a także najmłodszym z nich.
Ściana między Hainzel i Hainzel C jest nienaruszona, tworząc cypel od południa.
Hainzel i C mają centralne szczyty. Współrzędne 41.3°S 33.5°W, Średnica 70 km, Głębokość 3 km
Tłumaczenie z wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Hainzel_(crater)
Wargentin jest kraterem uderzeniowym, który został wypełniony do wierzchołka przez lawę bazaltową,
tworząc podniesiony płaskowyż. Obrzeże krateru jest zniszczone i pokryte kilkoma małymi kraterami.
Zewnętrzna ściana ma wysokość około 0,3 km. Krater ten znajduje się też na liście LUNAR 100 pod nr 43
http://the-moon.wikispaces.com/Lunar+100 i tu http://astronomiaamatorska.blogspot.com/2009/04/lunar-100.html
Współrzędne 49,6 ° S 60,2 ° W, Głębokość 0 km, Średnica 84 km
Tłumaczenie z wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Wargentin_(crater)
Schickard - krater uderzeniowy z gładkimi ścianami. Leży w południowo-zachodnim sektorze księżyca. Na jego północnej krawędzi znajduje się mniejszy krater Lehmann, a na północnym wschodzie jest jeszcze mniejszy Drebbel. Schickard ma wytarte brzegi, przykryte w kilku miejscach przez mniejsze kratery. Najbardziej znanym z nich jest nieregularny E Schickard na całej południowo-wschodniej krawędzi. Krater ten znajduje się na liście LUNAR 100 pod nr. 39 http://the-moon.wikispaces.com/Lunar+100 i tu http://astronomiaamatorska.blogspot.com/2009/04/lunar-100.html
Położenie 44.4°S 54.6°W, Średnica 227 km, Głębokość 1,5 km
Tłumaczenie z wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Schickard_(crater)

I na koniec mozaika.

Czystego nieba.