Klasyczny przykład dużego krateru o skomplikowanej strukturze.
Kopernik (Copernicus) – uderzeniowy krater księżycowy, leżący we wschodniej części Oceanus Procellarum. Krater jest widoczny przez lornetkę, nieco na północny zachód od centrum widocznej z Ziemi półkuli Księżyca.
Jest to jeden z najefektowniejszych kraterów na Księżycu, widoczny w pobliżu środka obserwowanej z Ziemi jego tarczy na północnym brzegu Morza Chmur (Mare Nubium). Wał krateru ma szerokość około 22 kilometrów, wysokość zewnętrzna 1010 metrów, wewnętrzną zaś – 3350 metrów. Średnica dna krateru wynosi około 46 km. Zewnętrzne zbocza wału krateru nachylone są łagodnie. Wybiegają z nich pasma górskie, wśród których widać kraterki, znajdujące się w ogromnych ilościach wokół krateru. Wewnętrzne zbocza wału ukształtowane są tarasowo, przy czym tarasy oddzielone są od siebie wąwozami. Nachylenie zboczy wewnętrznych wynosi od 8,5° do 27°. Na wale krateru znajdują się 23 małe kraterki. Góra centralna krateru ma siedem wyróżniających się wierzchołków, z których najwyższy ma wysokość 730 m. Krater podczas pełni jest tak jasny, że może być zauważony nieuzbrojonym okiem. Jest otoczony długimi, jasnymi smugami.
Kopernik był obiektem również moich sesji zdjęciowych od minionej pełni do ostatniej kwadry. Świetnie go pokazałeś i opisałeś. Dodam tylko, że w czasie cyklu lunacji miło ogląda się jego zmieniające się oblicze. On sam i jego otoczenie pięknie poddają się zmiennemu oświetleniu, a wydłużające się cienie rzucane przez formacje otoczenia uplastyczniają obraz. Pozdrawiam. Jerzy Łągiewka
OdpowiedzUsuńCałkowicie się zgadzam co do zmieniającego się oblicza podczas zmiennego oświetlenia.
OdpowiedzUsuń